نوشتن عالی در آغاز شروع می شود ، خواه با ایده یا نیاز یا هدف از زمینه اجتماعی یا جرقه الهام. آنچه که باعث می شود نوشتن شروع شود – آنچه که در ابتدا در آنجا انجام می شود به نوعی مانند یک تکه خاک رس است. بدون آن رس ، اتفاقات زیادی نمی افتد و کیفیت آن رس مهم است. بافت و خلوص و قوام و آرایش کلی آن در مورد آنچه که قادر به تولید است ، حرف های زیادی برای گفتن دارد. در بخش عمده ای ، آنچه شما می توانید با آن خاک رس ایجاد کنید به کیفیت و کمیت آن رس بستگی دارد.

محدود کردن کار نوشتن به یک حوزه محتوایی ، باعث تغییر ذهنیت دانش آموزان به روشی شده است که فقط اکنون در حالی که به معلمان ریاضی گفته می شود نوشتن را آموزش می دهند ، آشکار می شود. دانش آموزان اکنون عادت دارند که در ابتدای خروج در بخشهای جمله شکسته ، درک ابتدایی ایجاد کنند ، یادداشتهایی را بطور منظم ایده های دیگران را درمان می کنند ، و در غیر اینصورت مسئولیت ساختن استدلالهای قانع کننده ای را که به طور روزمره چندین دیدگاه را ترکیب می کنند ، بر عهده دارند.

همانطور که دانش آموزان ابتدایی ما شخصاً به مدرسه برمی گردند ، به این روش بسیار جدید ، احساسات زیادی در آنها ایجاد می شود. زنگ خطر. هشدار. نا امیدی. نگران بودن. هیجان و این با آنچه ممکن است ما بزرگترها نیز تجربه کنیم منعکس خواهد شد. برای معلمان ما ، علاوه بر آنچه که از نظر عاطفی تجربه خواهند کرد ، از آنها دعوت شده است که رهبرانی دغدغه مند باشند که دانش آموزان ما را به مکانی هدایت می کنند که بتوانند با هم یاد بگیرند.

در محیط های آزمون پر خطر که در بسیاری از م institutionsسسات یادگیری رسمی رایج است ، تمرکز بر استانداردها و تسلط بر استاندارد است. “جهانی سازی” نوعی مغرورانه ایده “پای در آسمان” است که فقط هنگام تماشای یکی از فیلم های “Shift Happens” در YouTube یا رویاپردازی در رانندگی به خانه از یک روز چالش برانگیز در کلاس که در آن وقت صادقانه وجود دارد ، در مورد آن فکر می شود منعکس کردن – در تنهایی – نوعی آموزش که معلمان فقط می توانند در خواب ببینند که می توانند به دانش آموزان ارائه دهند.